Datowanie radioaktywne

Ustalanie wieku obiektów na podstawie proporcji między izotopami określonego pierwiastka, to podstawowa metoda badawcza z zastosowaniem izotopów promieniotwórczych. Dotychczas opracowano kilkanaście metod datowania z wykorzystaniem izotopów. Najbardziej podstawową dla znalezisk organicznych jest metoda węgla 14C w której wykorzystujemy zdolność organizmów żywych do  wymiany węgla z otoczeniem. W węglu znaną domieszkę stanowi izotop 14C o okresie połowicznego rozpadu 5730 lat. Po ustaniu procesów życiowych węgiel przestaje być dostarczany wraz z pokarmem i zawartość izotopu 14C zaczyna spadać, ze względu na rozpad promieniotwórczy. Stąd wiemy, że w artefakcie u którego jest np. 4 razy mniej radioaktywnego węgla 14C niż 12C, procesy życiowe ustały 11460 lat temu. Metoda radiowęglowa dotyczy obiektów nie starszych niż 40000 lat. Do datowania starszych przedmiotów wykorzystywane są inne izotopy pierwiastków, zależnie od wieku który chcemy wyznaczyć.

Metoda radiowęglowa opracowana została przez Willarda Libby’iego, za którą w roku 1960 otrzymał nagrodę Nobla w dziedzinie chemii.